به طور کلی سه نوع استیل وجود دارد که بر مبنای نوع و ساختمان میکروسکوپی خود دسته بندی شده اند: آستنیتیک، فریتیک و مارتینسیتیک
۱- استیل آستنیتیک (Austenitic):
هسته اصلی آنها آستنیت است که ظاهری شبیه به شیشه دارد. این نوع استیل شامل کرومیوم و نیکل است (گاهی منگنز و نیتروژن هم جزو مواد تشکیل دهندهی آن هستند)، نوع آهن آنها از مدل آن ۳۰۲ است که از ۱۸% کرومیوم و ۸% نیکل تشکیل شده اند. این نوع استیل توسط گرما سخت نمی شود و معروف ترین آنها احتمالا مدل ۳۰۴ است که به T304 و یا ۳۰۴ هم معروف است.
۲- استیل فریتیک (Ferritic):
قالب اصلی تشکیل دهنده فریتیک، فریت می باشد. این نوع استیل از آهن و کرومیوم تشکیل شده است و مدل آنها ۴۳۰ با ۱۷% کرومیوم است. انعطاف پذیری آن کمتر از استیل آستنیتیک است و توسط گرما سخت نمیشود.
۳- استیل مارتینسیتیک (Martensitic):
این گونه از استیل اولین بار توسط ریزبین نگر آلمانی، آدولف مارتینز در سال ۱۸۹۰ شناسایی شد. کربن موجود در مارتنسیتیک بسیار کم بوده و مدل آنها ۴۱۰ است. ۱۲% کرومیوم و ۱۲% کربن در آنها وجود دارد. این نوع استیل توسط گرما قابل انعطاف بوده و می توان آن را سخت کرد. همچنین سختی این استیل ها بسیار زیاد است که همین موضوع از میزان استحکام آنها کم می کند.
اثر ناپذیری:
بحث های زیادی وجود دارد که آیا مقاومت استیل ضد زنگ، با استفاده از روش “اثرناپذیری” بالاتر می رود یا خیر. فرآیند اثرناپذیری حذف آهن از سطح استیل است. این فرآیند لایهی مایع اکسیدان شدهای را مانند اسید نیتریک و یا اسید سیتریک روی سطح استیل پخش می کند. از آنجایی که لایهی بالایی که از آهن ساخته شده از بین می رود در نتیجه رنگ آن هم از دست رفته و می توان روی آن کارهای مختلفی را انجام داد و یا آن را رنگ آمیزی کرد. این روش باعث می شود استیل بسیار تمیزی به دست آید ولی ممکن است شکاف هایی هم در سطح آن ایجاد شود. بیشتر تحقیقات نشان می دهد که این روش مقاومت را افزایش نمی دهد ولی در مسائل دیگری مانند رنگ کردن استیل بسیار تاثیر گذار است